سمیرم فارس

معرفی

شهر سمیرم در ۱۶۵ کیلومتری جنوب شهراصفهان و در کوهپایه‌های شرقی رشته کوه‌های زاگرس واقع شده‌است. سمیرم در دامنه پرشیب کوه بهرز و کوه سیاه قرار گرفته‌است در واقع شهر سمیرم توسط کوه‌های متعددی احاطه شده‌است.

آب و هوا
سمیرم دارای آب وهوای کوهستانی با زمستان‌های سرد و تابستانهای خشک و معتدل است. میزان بارندگی در شهر سمیرم در طول سال به‌طور متوسط ۴۰۰ میلی‌متر است که ۲۷٪ آن در پاییز ۵۸٪ آن در زمستان و ۱۳٪ آن در بهار و ۲٪ آن در تابستان انجام می‌پذیرد. متوسط درجه حرارت سالانه ۱۰/۱ درجه سانتی گراد و متوسط حداکثر حرارت ۱۷/۳ درجه و متوسط حداقل درجه حرارت ۳/۵ درجه می‌باشد. تعداد روزهای یخبندان به‌طور متوسط ۱۴۳ روز که این تعداد بین ۱۱۷ و ۱۶۹ روز در سال متفاوت می‌باشد.

تاریخ سمیرم

مهمترین واقعه تاریخ سمیرم، سال غائله جنوب است. با سقوط حکومت رضاشاه پاره‌ای از خان‌های ایلات که در تهران یا خارج از ایران به سر می‌بردند برای کسب قدرت از دست رفته و گسترش مناطق خود، بر ضد حکومت مرکزی وارد عمل شدند. در تاریخ چهارشنبه ۸ تیرماه ۱۳۲۲ جنگ سختی بین قوای دولتی و عشایربویراحمدی و قشقایی آغاز شد قوای دولتی به محاصره عشایر درآمدند و به علت نرسیدن قوای کمکی شکست خوردند و انبار سلاح و مهمات آن‌ها در اختیار عشایر قرار گرفت.

از این جنک تحت عنوان جنگ سمیرم در برخی کتب و منابع یاد شده، از جمله خاطرات میرزا مهدی خانشقاقی (میرزا مهدی خان ممتحن الدوله)، و رمان سووشون اثر به یاد ماندنی دکتر سیمین دانشور و نیز در قطعه‌ای از شاعر بلندآوازه معاصر احمد شاملو. به جا مانده‌است.

سابقه تاریخی سمیرم بر طبق تحقیقات دکتر واندنبرگ به ۷۰۰ سال قبل از میلاد مسیح بر می‌گردد.

سابقه تاریخی شهرنشینی سمیرم به دورة هخامنشیان بر می‌گردد در جنوب سمیرم مزرعه‌ای به نام کوره وجود دارد که اکنون خرابه‌هایی از خانه‌ها و حتی حمام در آن به جا مانده‌است و این دلیل بر شهر بودن سمیرم در آن زمان می‌باشد، زیرا در دوران قبل از اسلام یکی از شاخص‌های شناخت شهر، حمام بوده‌است و دلیل دیگر اطلاق نام کوره بر این منطقه می‌باشد، چرا که هخامنشیان به شهر، کوره می‌گفتند. همچنین نامهای قدیمی موجود در منطقه که بیشتر آن‌ها از واژهای قدیم فارسی دری است -مانند کوه بهرز به معنای هاله روی شعله آتش که کوهی است درشمال شهر سمیرم- نشان دهندهٔ تاریخ شهر است.

وجود تعدادی آثار باستانی و از جمله سنگ نبشتهای (کتیبه‌های) میخی حک شده بر دل کوه‌ها و سنگ‌های استوانه‌ای که به میل معروفند که پژوهشگر فقید، هرتسفلد از آن‌ها به عنوان آثار عصر ساسانی یاد کرده نشان می‌دهد که سمیرم در زمان ساسانیان نیز در حد یک شهر بزرگ وسعت و جمعیت داشته‌است پس از دوره ساسانیان تا چندین قرن از وضعیت و تاریخ سمیرم آثار و اسنادی در دست نیست اما آنچه از گزارش‌های تاریخی بر می‌آید در دورهدیلمیان سمیرم دارای دژی محکم و استوار بوده‌است.

این منطقه در دوره سلجوقیان نیز شهری نسبتاً بزرگ بوده و قلعه‌ای استوار داشته‌است سمیرم در دوره سلجوقیان نقش مهمی در ارکان مدیریتی این سلسله ایفا کرده‌است چنانچه غیر از کمال الدین علی از وزرای معروف این عصر، وزیران حکومتی دیگری نیز در این دوره از این شهر بوده‌اند.

در عصر صفوی با وجود آرامش نسبی در سمیرم، زمین‌های این منطقه مورد خرید و فروش قرار می‌گرفته‌است البته نزدیکی آن با پایتخت صفویان، اصفهان، در این امر بی تأثیر نبوده‌است. والبته این که آب و هوای معتدلش مورد پسند پادشاهان آن عصر بود.

در دوران بعد، از جمله در عصر زندیه سمیرم به علت همجواری با پایتخت زندیه، شیراز، مورد توجه بوده‌است، در عصر قاجار منطقه در معرض تاخت و تاز قشون حکومتی بوده‌است. از عصر قاجار به بعد این منطقه عرصه رقابت و رویارویی سه ایل بزرگ بختیاری وبویراحمدی و قشقایی قرار گرفته‌است.

درسال ۱۳۲۵ سمیرم ازاستان فارس منتزع و تابع استان اصفهانگردید، در آبان ۱۳۲۹ شهر شد و در نهایت درسال ۱۳۴۲ سمیرم به عنوان مرکز شهرستان سمیرم شناخته شد.

وبلاگ سمیرم